سال‌هاست که مردم افغانستان در کشور‌های همسایه و از آن‌جا به کشور‌های
دیگر مهاجرت می‌کنند. کشور ایران با افغانستان قرابت نزدیکی در ابعاد مختلف از
گذشته‌ها و در اکنون دارد. بسیاری از آوارگان و مهاجران افغانستان نیز سالیان درازی‌است
که ناخواسته مهمان این کشور شده‌اند. این روزها برخورد و آزار مهاجران افغانستان
در ایران شدت گرفته‌است؛ ویدیوی در صفحات مجازی بازپخش می‌شود که برخورد غیر انسانی
چند پلیس ایرانی را با یک مهاجر معلول ۱۵ سالۀ افغانستانی نشان می‌دهد.
ما به یاد داریم زمانی را که همین حادثه در آمریکا سر «جورج فلوید»
اتفاق افتاد. کل دنیا به‌خصوص ایرانی‌ها بسیج شدند که نژادپرستی در آمریکا بی‌داد
می‌کند. صدها شعار انسان دوستانه دادند. اینجا در کشور اسلامی بدون سؤال و جواب
در خیابان، زانو روی گردن یک جوان گذاشته می‌شود. زیر فشار، گردن یک انسان زیر
زانوی مأموران یک حاکم اسلامی می‌شکند. مادرش با ناله و فریاد، التماس کنان خود را
روی زمین می‌اندازد. این برخورد نه به شعور انسانی می‌گنجد و نه در قوانین بین‌المللی
چنین آمده‌است.
اگر با یک شهروند کشور دیگر چنین رفتاری صورت می‌گرفت، حالا سرخط
تمامی اخبار بود. سازمان ملل، حقوق بشر و مدافعان آن نیز این رفتار را محکوم و ده‌ها
اعلامیه صادر می‌کردند. اما انگار برای یک شهروند مهاجر افغانستانی مسئله‌ای نیست،
حتی حاکمان فعلی افغانستان که خود را رهبر این کشور می‌پندارند، واکنش جدی در
مقابل این رفتار خشونت‌آمیز و ضد انسانی نشان نداده‌اند. رهبران ایرانی نیز بی‌اعتنا
از این مسئله و موضوع گذشته و آن را نادیده می‌گیرند. حتی مقررات حقوق بشری و رویکرد
سازمان ملل و سایر نهادهای بین‌المللی با شهروندان افغانستان هم‌سو نیست.
آخرین گزارشی که آژانس پناهندگان سازمان ملل متحد از وضعیت آوارگان در جهان طی شش‌ماه نخست سال ۲۰۲۳ منتشر کرده بود، نشان می‌دهد که افغانستان در جمع سه کشوری است که بیش‌ترین مهاجر را در جهان دارند. شهروندان این کشور به دلایل
مختلف، از جمله جنگ، فقر، بی‌کاری و بحران بشری، خانه‌های خود را ترک می‌کنند
.
