زنان و انتخابات!
سیروان فتاحی
گویا زنانی سراغ رهایی خود در صندوق رای های انتخاباتی را گرفته اند. گویا کسانی فکر میکنند جمهوری اسلامی از مسیر صندوق به تدریج تغییری خواهد کرد که در نهایت فضای بازی برای نفس کشیدن زنان تامین میکند. گویا قرار است روزی بعداز اتمام جریان رای و بازی صندوق و انتخابات آفتاب آزادی طلوع خواهد کرد. گویا با داشتن رئیس جمهوری غرب گرا راه ورود فرهنگ غرب به این سرزمین اسلام زده باز خواهد شد. نتیجتا باید روز موعود صبح زود برخاست، صبحانه نخورده بیرون رفت و به صف امت پیوست و به رهایی از دست فرهنگ اسلامی رای داد.
خودمانیم واقعا نباید به ریش این رهایی خواهان خندید؟ مگر کشورهای همسایه دوست و دردانه غرب کم اند که با هم آمریکا و غرب را دارند و هم شمشیر اسلامی سر زدن زنان و مردم را؟ صف شیخ نشینان خلیج مگر کم آمربکایی اند و به اندازه کافی هم اسلامی؟ تازه ترکیه و دیگران هم دارند ب مزایای اسلام پی می برند.
میگویند ایران خاک دیگر و تاریخ و فرهنگ دیگر و مسیر حرکت دیگری را در پیش دارد! میگویند ایران انقلاب مشروطه اش را تازه دارد از سر میگیرد و صندوق انتخابات ابزار همین نوع انقلاب است.
عرض این عزیزان کنم که اشتباه خوانده اید یا شنیده اید. ایران میتواند به تدریج ملی گرایی و ناسیونالیسم را به دوز قانون اضافه کند تا در کنار معجون اسلامی و شرعی و الهی مواد کافی برای تحمیق بیشتر و سرکوب فزون تر داشته باشد.
اگر اسلام بی حرمت تر و بی آبرو تر از قبل شده، که شده، جمهوری اسلامی هم از این به بعد ناسیونالیسم را مورد استفاده بیشتر قرار میدهد. میتواند از خصومت با غرب بکاهد و به صف دوستان و هم پیمانان غرب و آمریکا در خاورمیانه بپیوندد بدون اینکه از ماهیت ضد زن و ضد آزادی اش بکاهد.
نکته دیگری را هم اضافه کنم. ایران منبع و یکی از کشورهای جغرافیای تولید کارگر ارزان است. وقتی که قرار است کارگر ارزان تامین شود، باید حق تشکل و تحزب و اعتصاب و تظاهرات از کارگر و از جامعه دریغ شود. این یک شرط تامین کارگر خاموش و ارزان است. برای بی حقوقی کارگر اما فقط سرکوب جواب نمیدهد. مذهب و ناسیونالیسم و خرافات دیگر مذهبی و ملی هم لازم اند تا در خدمت سیستم تحمیق مردم و کارگران را تامین کنند. سرکوب و تحمیق دو وسیله هم دول غربگرا هستند و جمهوری اسلامی همین مسیر را طی میکند. در چنین شرایطی امکان ندارد زنان آزادی داشته باشند، چون حضور استبداد و سرکوب و خرافه ملی مذهبی در یک طرف و فضای آزادی بدور از خرافه های فرهنگی و قانونی برای بخش دیگری از محرومان جامعه از عقل بدور است.
متاسفانه هیچ راهی بسوی آزادی و عدالت با وجود این نظام قابل تصور نیست. البته زنان طبقات بالاتر احتمالا قادر به عقب کشیدن روسری های شان بشوند، اما زندگی میلیونی زنان اقشار محروم و کم درآمد نمیتواند از مسیر صندوق و انتخابات بهبودی پیدا کند. برای این بخش جامعه حقیقتا مسیری جز همراهی با مردمانی که سرنگونی و آزادی و عدالت و برابری را میخواهند، ممکن نیست. این یعنی مبارزه ای هر روزه با تکیه به توان خود برای رهایی و عدالت و جامعه ای شاد و مرفه و برابر.
No comments:
Post a Comment